Μίαν Άνοιξη, πριν το Πάσχα τρεις άμαξες με άλογα κατευθύνοντα από το Σεράγιεβο προς το μοναστήρι Μιλέσεβο. Οι ταξιδιώτες ήταν επιφανείς Σέρβοι από την πόλη του Σαράγεβο που είχαν ορκιστεί κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, σε περίπτωση που νικήσει ο σερβικός στρατός και οι δυνάμεις της Αντάντ την Αυστροουγγαρία, να επισκεφτούν το μοναστήρι Μιλέσεβο, για να προσκυνήσουν τον τάφο του Αγίου Σάββα. Αυτοί οι επιφανείς και αξιοσέβαστοι ταξιδιώτες είχαν καταφέρει να σωθούν από τον σερβικό απελευθερωτικό στρατό που τους βρήκε στις φυλακές της Βοσνίας. Σε αντίθεση με αυτούς που ήταν μέσα στην άμαξα πολλοί άλλοι σημαντικοί Σέρβοι δεν επιβίωσαν. Μαρτύρησαν στη φυλακή για την πίστη τους στην ορθοδοξία και για τον αγώνα τους για την ελευθερία.
Όλοι μαζί ήταν δώδεκα. Ανάμεσά τους ήταν και τέσσερις κυρίες. Δεν θα αναφέρουμε όλα τα ονόματα. Ο ένας ήταν ο Παύλος Σαράιλα. Ο πατέρας του, ο Ιωάννης Σαράιλα ήταν γνωστός έμπορος υφασμάτων. Ο δεύτερος ήταν ο Πέτρος Σουμράκ, γνωστός γιατρός στο Σεράγιεβο και ο τρίτος ήταν ο Μάρκος Κνέζεβ μεγάλος πατριώτης και ευεργέτης της Σερβίας.
Το ταξίδι τους ήταν κουραστικό και διήρκεσε τρεις μέρες. Πριν φτάσουν στο μοναστήρι Μιλέσεβο το δεύτερο βράδυ διανυκτέρευσαν στο μοναστήρι Μπάνια. Μοναστήρι που ίδρυσε ο Σέρβος βασιλιάς Ούρος, τον δέκατο τρίτο αιώνα.
Εκεί οι ταξιδιώτες, αφού πρώτα επισκέφτηκαν τον ναό, για να προσευχηθούν στη συνέχεια πλύθηκαν στην ιαματική πηγή που υπήρχε δίπλα στο μοναστήρι. Η διάθεσή τους ήταν καλή, μετά τους κάθισαν γύρω από το τραπέζι και άρχισαν ήσυχα να τρώνε και παράλληλα να συζητούν. Ο Παύλος Σαράιλα, αρχίζοντας πρώτος να μιλά, τους είπε:
- Κύριοι, πρέπει να σας αποκαλύψω ένα μυστικό, πριν φτάσουμε αύριο στο Μιλέσεβο. Όλοι μας έχουμε σ' αυτό το ταξίδι τον ίδιο στόχο, να κάνουμε πραγματικότητα τον όρκο που δώσαμε. Ορκιστήκαμε να επισκεφτούμε το μοναστήρι Μιλέσεβο, και να προσκυνήσουμε τον τάφο του Αγίου Σάββα, για να ευχαριστήσουμε τον Θεό. Όλοι μας επιθυμούμε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας προς τον Θεό για την ελευθερία που μας χάρισε και για το γεγονός ότι επιβιώσαμε σ' αυτόν τον πόλεμο.
- Εγώ προσωπικά, εκτός από αυτό έχω και κάποια υποχρέωση να τελειώσω. Κάτι που ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου μού ζήτησε να κάνω.
- Όπως όλο το Σεράγιεβο έτσι κι εσείς γνωρίζετε την μοναχή Κασσιανή, που παλαιότερα ονομαζόταν Ιουλία. Ο πατέρας μου που ήταν καλός φίλος με τον πατέρα της μου άφησε αυτό το χειρόγραφο, για να το πάω στο μοναστήρι Μιλέσεβο. Μου ζήτησε να το ενώσω με κάποιο άλλο χειρόγραφο που άφησε ο πατήρ Καλλίστρατος ο πνευματικός μας. Είναι νωρίς ακόμα να πάμε για ύπνο και, αν θέλετε, μπορώ να σας το διαβάσω.
- Θέλουμε, θέλουμε, είπανε όλοι τους.
Τότε ο Παύλος έβγαλε από τη βαλίτσα του ένα χειρόγραφο κιτρινισμένο πια από τον καιρό. Στην πρώτη σελίδα, έγραφε: "Το κείμενο αυτό αφορά την κόρη του παιδικού φίλου μου του Νικηφόρου Μίλιτσα, του πρώην μεγαλοκτηματία στο Σεράγιεβο και τον πνευματικό και φίλο μου, τον πατέρα Καλλίστρατο, ηγούμενο του μοναστηριού Μιλέσεβο. Το έργο αυτό, απαγορεύω να δημοσιευτεί, πριν το θάνατό μου και πριν τελειώσει η κατοχή των αυστριακών δυνάμεων στην Βοσνία, επειδή και τα δύο αυτά, με τη βοήθεια του Θεού, θα γίνουν σύντομα. Αποτελεί ένα είδος κληρονομιάς στον γιό μου Παύλο και στους απογόνους του.
Αφού ο Παύλος διάβασε τα παραπάνω εξήγησε:
- Κύριοι, πρέπει να μάθετε πως ο πατέρας μου διέθετε λογοτεχνικό ταλέντο. Δημοσίευε συχνά πολλά άρθρα και ποιήματα σε περιοδικά. Ο Νικηφόρος Μίλιτσα, ο πατέρας της μοναχής Κασσιανής ήταν ο καλύτερός του φίλος. Ο ηγούμενος της μονής Μιλέσεβο, ο πατήρ Καλλίστρατος, επισκέπτονταν το σπίτι μας κάθε φορά που περνούσε από το Σεράγιεβο. Βέβαια, εγώ τον θυμάμαι ελάχιστα, γιατί ήμουν μικρός τότε που ερχόταν σε μας. Θυμάμαι βέβαια να του φιλώ το χέρι, για να του πάρω ευλογία, και αυτός να με χαϊδεύει στο κεφάλι και να με ευλογεί. Την κόρη του Νικηφόρου Μίλιτσα δεν τη θυμάμαι, όσο ζούσε στο Σεράγιεβο. Την θυμάμαι μόνο ως μοναχή Κασσιανή. Δύο, τρεις φορές ήρθε στο Σεράγιεβο και μας επισκέφτηκε. Ακούστε, λοιπόν, τι γράφει ο πατέρας μου γι' αυτήν.
English
German
Română
French
Login