Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας για το Ισλάμ και τον ηθικό θεϊσμό του. Και τούτο, διότι παρατηρείται αφ' ενός μεν αναζωπύρηση του Ισλαμισμού, αφ' ετέρου δε μια επικίνδυνη επεκτατική πορεία και διείσδυση του Ισλάμ στη Δύση. Τούτο οδηγεί ορισμένους σε μια απόπειρα διαλόγου με το Ισλάμ, ενώ άλλοι επισημαίνουν τον άμεσο κίνδυνο του πολιτισμού μας απο τον "θρησκευτικό φασισμό", όπως αποκαλούν τον Ισλαμισμό, και προ παντός εξ αφορμής του "τζιχάντ", του ιερού πολέμου, που έχουν κηρύξει οι πιστοί του Μωάμεθ προς Ανατολή και Δύση. Ενώ δεν λείπουν βέβαια και "οι μοντέρνοι διανοητές", που επιμένουν να οδηγήσουν τον άνθρωπο στη σωτηρία μέσα από δρόμους φανατισμού και μισαλλοδοξίας ή μέσα από προγράμματα κατευθυνόμενης "πνευματικής διαφώτισης"!...
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μια, κατ' αρχήν επαινετή, προσπάθεια προσεγγίσεως Ορθοδοξίας και Ισλάμ, κάποιοι Ιεράρχαι της Εκκλησίας μας και άλλοι επώνυμοι, αναλίσκονται σε φιλοφρονήσεις προς το αντίχριστο Ισλάμ. Αρχίσαμε μάλιστα και διάλογο Ορθοδοξίας και Ισλάμ, παραβλέποντας το γεγονός, ότι δεν μπορεί να συμφωνήσει το σκοτάδι του θρησκευτικού φασισμού του Ισλάμ με το ιλαρό και σωτήριο φως της "εξ αποκαλύψεως αληθείας"· ο παχυλός υλισμός του μωαμεθανισμού με το πνεύμα, την ελευθερία και το ήθος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Οι δικοί μας, για να δικαιολογήσουν την προσπάθειά τους αυτή, επικαλούνται τη μονοθεΐα του Ισλάμ και ότι το Κοράνιο κάνει λόγο για τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, την αγία Μητέρα του κ.ά.
Έτσι ο Ορθόδοξος Πατριάρχης Αλεξανδρείας Κυρός Παρθένιος, προσφωνώντας τη Σύνοδο των Παπικών επισκόπων της Αφρικής, που συνήλθε στο Βατικανό, δίπλα από το ναό του αγίου Πέτρου (10.4.1994 - 3.5.1994), και στην οποία είχε προσκληθεί από τον πάπα Ιωάννη-Παύλο Β', είπε (στις 14.4.1994) μεταξύ των άλλων: "Επιτρέψατέ μου να σας ειπώ, ότι πρέπει να είσθε εν συνδέσμω, εν διαλόγω με τον λαόν του Ισλάμ -σεις θα ανακαλύψετε πώς, πότε και πού. Η Αφρική ζει με την Εκκλησία του Κυρίου μας και με το Ισλάμ. Ο λαός του Ισλάμ πιστεύει εις ένα Θεόν. Στο Άγιο Κοράνιο διαβάζουμε για τον Κύριό μας και για την μητέρα Του, την Παρθένο..."1.
Είναι προφανές ότι στο σχηματισμό των αντιλήψεων αυτών συντελεί η άγνοια του προσώπου και των αντιλήψεων του Μωάμεθ αφ' ενός, και αφ' ετέρου του Κορανίου, το οποίον ονομάσαμε μάλιστα και "άγιο"!... Με τέτοιες όμως αντιλήψεις παραπλανάται και παραπληροφορείται ή αποπληροφορείται όχι μόνον ο Ορθόδοξος λαός του Θεού, αλλά και γενικότερα η κοινή γνώμη.
Αυτά και άλλα παρόμοια μας οδήγησαν σε μια απόπειρα προσεγγίσεως του θέματος αυτού και ενημερώσεως του λαού του Θεού γύρω από το πρόσωπο του Μωάμεθ και τις κυριότερες θέσεις του Ισλάμ με βάση το "Κοράνιο", που αποτελεί την "ψυχή του Ισλάμ". Τη διδασκαλία αυτή την ανακρίνουμε με γνώμονα τον αιώνιο και αψευδή λόγο του Τριαδικού Θεού, όπως τον κατέχει, τον κατανοεί και τον διδάσκει η Ορθόδοξος Εκκλησία μας. Τελικά δε κάνουμε τις αποτιμήσεις μας, και εκθέτουμε τις απόψεις μας για τον διάλογο Ορθοδοξίας και Ισλάμ.
Καθώς φεύγει ο αλαζονικός και οδυνηρός 20ος αιώνας, ο γεμάτος από κακοκαθωρισμένα ιδανικά και αόριστους πόθους· και ενώ η δεύτερη μ.Χ. χιλιετία παραχωρεί τη θέση της στην τρίτη, η Ορθοδοξία συνεχίζει σταθερά τη μαρτυρική και σωτήρια για τον κόσμο και τον άνθρωπο πορεία της. Και δεν παύει να προσεύχεται εκτενώς υπέρ της εν Χριστώ καταλλαγής και συμφιλιώσεως όλων των ανθρώπων. Διότι μόνον "εν Χριστώ" και μέσα στο φως του Κυρίου Ιησού Χριστού μπορούμε να σεβασθούμε την ελευθερία του πλησίον, να πατάξουμε τον θρησκευτικό φανατισμό και ν' αποβάλουμε τον "ου κατ' επίγνωσιν ζήλον".
Η Ορθοδοξία πορεύεται την διά μέσου των αιώνων πορεία της ανίκανη ν' ανεχθεί το ταπεινό, το βέβηλο και το ψεύτικο. Απρόθυμη να ικανοποιήσει τα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου. Αρνούμενη να συμβιβάσει το θεόσδοτο "πιστεύω" της, με ανθρώπινες διδασκαλίες, που παραδίδουν τον θεοειδή άνθρωπο στην παγερή αγκάλη και στο πηκτό σκοτάδι του αιωνίου θανάτου. Για τη συνύπαρξη εθνών και λαών η Ορθοδοξία επιμένει να προσφέρει την "ειρήνη του Θεού" (Φιλιπ. δ' 7). Μια ειρήνη που δε στηρίζεται στη βία, στον εξαναγκασμό, στο φανατισμό, στους εξοπλισμούς. Αλλά στην αγάπη, όπως τη δίδαξε η Παναγάπη· στη δικαιοσύνη, στην ισότητα και την "εν Χριστώ" ελευθερία.
Αυτούς τους ανεκτίμητους θησαυρούς της Ορθόδοξης πνευματικότητος προσφέρει "ο παλαιός των ημερών" και η Εκκλησία Του. Γι' αυτό και μόνο αυτή έχει τη δύναμη να "νεοποιεί τους γηγενείς" και τον κόσμο χωρίς να επιτίθεται σε πρόσωπα και δίχως να εξυβρίζει ή να καταράται τους εχθρούς της2.
Αθήναι
1η Ιανουαρίου 2000
Νικ. Π. Βασιλειάδης
______________________
1. Η ομιλία/προσφώνηση του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Κυρού Παρθενίου έγινε στις 14.4.1994 και έχει δημοσιευθεί αγγλιστί στο Περιοδικό του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας "Πάνταινος" (Τεύχος 3ο, Απρίλιος-Ιούνιος 1994 Νέα Περίοδος), σελ. 27-29 με τίτλο: "Intervention to the African Synod, of His Beatitude Parthenios III, Pope and Patriarch of Alexandria and all Africa, April 14, 1994". Βλέπε επίσης: Εφημ. "L' Osservatore Romana" (Weekly edition in English), Νο 17 (1338), 27.4.1994, σελ. 13.
2. ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εις Ρωμ. Ομ. 22, 2 PG 60, 611· ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ, Περί του μη δημοσιεύειν τα αμαρτήματα των αδελφών, μηδέ κατεύχεσθαι των εχθρών, 11, PG 51, 363.
English
German
Română
French
Login