Αδάμ, πού ει;

"Ο κάθε άνθρωπος, καθένας που κατάγεται από τον Αδάμ και την Εύα, είναι αμαρτωλός. Είναι πολύ αμαρτωλός, είναι πολύ εξαχρειωμένος. Αφού το λέει έτσι ο λόγος του Θεού, αφού το λέει έτσι το Πνεύμα του Θεού, έτσι είναι. Να το δεχθούμε. Να μην κλωτσήσουμε από μέσα μας καθόλου, να μην αντιδράσουμε. Κάθε άνθρωπος είναι εξαχρειωμένος, είναι βουτηγμένος στην αμαρτία, παρασύρεται απο την αμαρτία και δεν πάει προς τον Θεό, δεν ζητάει τον Θεό, πράγματ ο οποίο είναι η φυσική κίνηση του ανθρώπου.

Από το άλλο μέρος, φαίνεται πως  μερικοί βολεύονται με το να τα λέει έτσι η Αγία Γραφή. Τι θέλουν να πουν αυτοόι τους οποίους βολεύει αυτή εδώ η αλήθεια; Θέλουν να πουν: 'Αφήστε με ήσυχο. Εδώ το λέει και η Αγία Γραφή, και είναι καθολικά αποδεκτό ότι ουδείς αναμάρτητος. Είναι λοιπόν ό,τι φυσιολογικό, ό,τι ομαλό, να κάνω αμαρτίες'.

Άκουσα με τα αυτιά μου έναν καθηγητή να λέει: 'Ναι μεν ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο αναμάρτητο και τον έβαλε στον παράδεισο, αλλά ούτως ή άλλως θα αμάρτανε ο άνθρωπος΄. Και το έλεγε αυτό με την εξής έννοια: Τι καθόμαστε και μιλούμε; Τι καθόμαστε και συζητούμε; Έτσι κι αλλιώς, ο άνθρωπος θα αμάρτανε, έτσι κι αλλιώς, ο άνθρωπος θα είναι αμαρτωλος.

Και σε τελευταία ανάλυση -αυτό μπορεί να μην τολμούν να το πουν έτσι, αλλά φαίνεται στα πράγματα- αυτό που λένε σημαίνει: Πάψτε να μας μιλάτε για αμαρτία. Πάψτε να μας λέτε ότι δεν πρέπει να μένουμε στην αμαρτία, ότι πρέπει να ξεφύγουμε από την αμαρτία. Τελείωσε. Ο άνθρωπος, έτσι κι αλλιώς, θα αμάρτανε και, έτσι κι αλλιώς, θα κάνει αμαρτίες. Μη μιλάτε πια γι' αυτό το θέμα. Για άλλα πράγματα να μας μιλάτε.

Πράγματι, λέγονται ένα σωρό καλά πράγματα, ένα σωρό υψηλές θεολογίες, αλλά δεν αγγίζουν το θέμα αυτό της αμαρτίας"1.

Σε μια εποχή όπως η δική μας, στην οποία το πνεύμα που κυριαρχεί είναι αυτό που περιγράφουν περιληπτικά οι παραπάνω γραμμές, ο λόγος για μετάνοια είναι επίκαιρος και απαραίτητος, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά.

Ο Θεός οικονόμησε, από τότε που άρχισαν αν γίνονται από τον π. Συμεών οι διάφορες ομιλίες, να λεχθούν πάρα πολλά γύρω από την αμαρτία και τη μετάνοια. Ένα μικρό μέρος αυτών που ειπώθηκαν είναι και αυτή η μικρή συλλογή ομιλιών, οι οποίες αποτελούν το παρόν βιβλίο με τίτλο: Αδάμ, πού ει;

Προβαίνουμε στην τέταρτη έκδοση του βιβλίου, αφού επιμεληθήκαμε από την αρχή τα κείμενα. Θα μπορούσαν να δημοσιευθούν και άλλες ανάλογες συλλογές ομιλιών, καθώς, όπως σημειώνεται παραπάνω, είναι συνεχής η αναφορά του ομιλητού στη μετάνοια.

Αξίζει εδώ να σημειώσουμε εν κατακλείδι και αυτό που λέχθηκε σε άλλη περίπτωση.2

"Την περασμένη Κυριακή, Κυριακή μετά τα Φώτα, η Εκκλησίας μας κατά κάποιον τρόπο γιόρταζε την αρχή του κηρύγματος του Κυρίου. Διότι σύμφωνα με την ευαγγελική περικοπή: Από τότε ήρξατο ο Ιησούς κηρύσσειν και λέγειν... Και το κήρυγμα του Κυρίου ήταν: Μετανοείτε· ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών.3

Από αυτής της απόψεως, ο λόγος μας θα είναι πάντοτε λόγος περί μετανοίας, αφού ο Κύριος αυτό το κήρυγμα έκανε. Και θα ευχόμουν, και παρακαλώ να ευχηθείτε κι εσείς, η τελευταία ομιλία που θα κάνω από αυτό εδώ το βήμα, να είναι ομιλία περί μετανοίας. Όλες οι ομιλίες που θα γίνονται μέχρι τότε, αλλά και η τελευταία, να βοηθήσουν όλους μας, αδελφοί μου, όντως θα μετανοήσουμε και όντως να μπούμε στη βασιλεία του Θεού και να είμαστε όλοι μαζί εκεί στον ουρανό".

__________________

1. Η ομιλία, απ' όπου και το παρόν απόσπασμα, έγινε στις 17-5-1992 και ανήκει στη σειρά Ερμηνεία της προς Ρωμαίους επιστολής του αποστόλου Παύλου. Ο ομιλητής αναφέρεται συγκεκριμένα στο χωρίο 3, 10-18: Ουκ έστι δίκαιος ουδέ εις. Ουκ έστι φόβος Θεού απέναντι των οφθαλμών αυτών.

2. Η ομιλία έγινε στις 21 Ιανουαρίου 1990 κατά τον αγιασμό που τελέστηκε στα πλαίσια των εγκαινίων της αίθουσας ομιλιών "Αρχιμ. Τιμόθεος Παπαμιχαήλ".

3. Ματθ. 4, 17.