Το πάθος της κατακρίσεως

Μη κρίνετε, ίνα μη κριθείτε

Στις ημέρες μας πολύ συχνά παραπονούμαστε πως είναι δύσκολος ο αγώνας να ζήση κανείς κατά Θεόν. Πιστεύουμε ότι τότε μόνον είμαστε αληθινά χριστιανοί, εάν κάμνουμε νηστείες, προσευχές, ελεημοσύνες και παρόμοια έργα αρετής. Και καθώς αναλογιζόμαστε τους κόπους που πρέπει να καταβάλουμε για να εργασθούμε τα έργα των αρετών και να ζήσουμε εν Χριστώ, δειλιάζουμε και οπισθοχωρούμε. Ο Χριστός όμως μας υπέδειξε έναν πολύ απλό και εύκολο τρόπο για να είμαστε ευάρεστοι ενώπιόν Του, και να αποφύγουμε την καταδίκη μας κατά την ημέρα της Κρίσεως. Μας είπε: "Μην κρίνετε, για να μην κριθήτε".

Στο Γεροντικό, ένα βιβλίο που καταγράφει τις αγιασμένες πράξεις και τους λόγους αγίων Ασκητών, αναφέρεται το εξής περιστατικό:

Κάποιος αδελφός ρώτησε τον αββά Ιωσήφ: "Τι να κάμω, Πάτερ; Ούτε να κακοπαθήσω για την αγάπη του Χριστού μπορώ, αλλά ούτε και να εργασθώ για να δώσω ελεημοσύνη". Και ο Γέροντας του απάντησε: "Εάν δεν μπορής να κάμης τίποτε από αυτά, τουλάχιστον διατήρησε την συνείδησή σου καθαρή από λογισμούς κατακρίσεως εναντίον των αδελφών σου και απόφευγε να τους ταπεινώνης. Έτσι ασφαλώς θα σωθής".

Τα λόγια του Χριστού που αναφέραμε και η συζήτηση μεταξύ των δύο Ασκητών δίνουν την αφορμή να μιλήσουμε για ένα καρκίνωμα της πνευματικής ζωής: Την καταλαλιά και την κατάκριση. Είναι ένα θέμ απου μας αφορά όλους· διότι όλοι μας πολύ εύκολα καταδικάζουμε τους αδελφούς μας για τις πράξεις μας και δικαιώνουμε τον εαυτό μας για ό,τι έχουμε κάνει. Χάνουμε έτσι την θεία Χάρι και ταλαιπωρούμαστε, ενώ θα μπορούσαμε αποφεύγοντας την κατάκριση να ζήσουμε κατά Χριστόν χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Όσα θα πούμε είναι βασισμένα στους βίους των θεοφόρων Πατέρων μας και στις άγιες συμβουλές τους.