Λειτουργικαί Κατηχήσεις

Ο σκοπός και η αιτία της σταυρικής θυσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι πρώτον η λύτρωσις του ανθρώπου εκ των δεσμών της αμαρτίας και του διαβόλου και δεύτερον η υιοθεσία του ανθρώπου παρά του Θεού και Πατρός, κατά το ρητόν του Ευαγγελίου: "Ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν" (Γαλ. δ' 5) και "Εγώ είπα· θεοί έστε και υιοί υψίστου πάντες" (ψαλμ. πα' 6).

Τόσον η λύτρωσις όσον και η υιοθεσία επιτυγχάνονται διά τους θέλοντας, διά των Μυστηρίων της Εκκλησίας. Μυστήρια δε είναι όλαι αι ενέργειαι εκείναι του Παναγίου Πνεύματος αι οποίαι σώζουν και θεώνουν τον άνθρωπον. Τελούνται δε τα Μυστήρια διά των οργάνων του Αγίου Πνεύματος, ήτοι διά του ιερού κλήρου, διά της ιερωσύνης.

Τα Μυστήρια αυτά άτινα έχει καθορίσει η Εκκλησία διά του Παναγίου Πνεύματος τελούνται εις τους Ιερούς Ναούς και υπό ορισμένας προϋποθέσεις και διαφόρους τάξεις και κανονισμούς. Καλούνται δε οι πιστοί να λαμβάνουν μέρος εις αυτά διά να μετέχουν και της εξ αυτών πηγαζούσης θείας χάριτος.

Οφείλει όμως ο πιστός χριστιανός να γινώσκη και να εννοή, όσον το δυνατόν καλύτερον, το βαθύτερον νόημα των Μυστηρίων της Εκκλησίας ημών, διότι άλλως είναι φύσει αδύνατον να συμμετέχη εις αυτά, να τα απολαμβάνη και να ωφελείται εξ αυτών.

Μας είναι γνωστόν τίνι τρόπω δυστυχώς η πλειονότης των πιστών λόγω της αγνοίας και αμαθείας, παρακολουθεί και συμμετέχει σήμερον εις τας διαφόρους μυστηριακάς ακολουθίας της Εκκλησίας. Εφθάσαμεν εις το σημείον να πιστεύωμεν ότι το άπαν εν τη Εκκλησία είναι το κηρίον το οποίον θα ανάψωμεν και το αντίδωρον το οποίον θα λάβωμεν και ουδέν πλέον τούτων. Η αιτία του κακού αυτού φαινομένου είναι ασφαλώς η άγνοια και η αμάθεια υπό της οποίας κατεχώμεθα επί όλων αυτών των θεμάτων της πίστεώς μας.

Ο μακαριστής μνήμης π. Θωμάς Τσονάκας εγενήθη εις την κοινότητα "Μηλιά" της ορεινής Ναυπακτίας, την 6ην Οκτωβρίου 1921 ημέραν μνήμης του Αγ. Αποστόλου Θωμά. Οι γονείς του, Λάμπρος και Παναγιώτα, απέκτησαν 13 τέκνα, εκ των οποίων το έκτον ήτο ο π. Θωμάς.

Τα πρώτα 10 έτη διήλθεν μετά της οικογενείας του διδασκόμενος την προς τον Θεόν πίστιν και τα χρηστά ήθη παρά των ευσεβών γονέων του.

Μνημειώδης υπήρξεν η ελεημοσύνη και η φιλοξενία των γονέων του και μάλιστα κατά την δύσκολον εκείνην περίοδον.

Σημαντική διά την καλήν ανατροφήν του υπήρξεν η παρουσία της εκ πατρός γιαγιάς του Ασημίνας καθώς και η καθοριστική συμβολή της νονάς του Αθηνάς.

Εις ηλικίαν 10 ετών μετέβη εις Πάτρας και ανέλαβε εργασίαν εις κηροποιείον όπου ηργάζετο ήδη ο μεγαλύτερος αδελφός του Λεωνίδας.

Εις Πάτρας παρέμεινεν έως της στρατεύσεώς του εργαζόμενος εις διαφόρους εργασίας και κυρίως ως αρτοποιός έως τέλους της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας.

Η σχολική του κατάρτισις έφθασε μέχρι της τετάρτης Δημοτικού την οποίαν ετελείωσε εις το Δημοτικόν Σχολείον της "Μηλιάς".

Εστρατεύθη εις τα δύσκολα έτη της γερμανικής κατοχής, αλλ' ευρέθη εις το μέτωπον του πολέμου κατά τον συμμοριτοπόλεμον. Υπηρέτησεν ως διαβιβαστής συμμετέχων εις τας πολεμικάς επιχειρήσεις του Γράμμου διαφυλαχθείς χάριτι Θεού αβλαβής και απελύθη εκ του στρατοπέδου Κονίτσης.

Επέστρεψεν εις Πάτρας και λαβών τας ευχάς των γονέων του και του πνευματικού του πατρός Γερβασίου Παρασκευοπούλου ενυμφεύφθη την Διονυσίαν Αγαλιώτου το έτος 1952 μετά της οποίας απέκτησεν τρία τέκνα, την Μαρίναν, τον Λάμπρον και τον Ιωάννην.

Εκτός του πνευματικού του πατρός Γερβασίου αναφερόταν μετά σεβασμού και αγάπης εις την μνήμην δύο ακόμη πνευματικών του διδασκάλων και οδηγών, του Χαραλάμπους Καντρή εκ Πατρών και του Ιωάννου Σπυροοπούλου εξ Αθηνών.

Από της ηλικίας των 17 ετών επεδόθη μετά ζήλου εις την μελέτην των ιερών γραφών και την εφαρμογήν των θείων εντολών. Σκοπός της ζωής του ήτο η αγάπη του Θεού.

Απέφυγεν κάθε λόγον και πράξιν τα οποία θα εγίνοντο αφορμή να λυπηθή ο Θεός. Ήτο πολύ φιλακόλουθος. Ηρίστευσεν εις την κατά Θεόν ανατροφήν των τέκνων του. Η προσφορά προς τον πλησίον με κάθε μέσον, υπήρξε μεγίστη και κυρίως διά του θείου Λόγου, τον οποίον μετά ζήλου υπηρέτησε καθ' όλην του την ζωήν.

Από το έτος 1960 διοργάνωνε κατ' οίκον κατηχήσεις γνωστάς ως πνευματικούς κύκλους, όπου καθημερινώς εδίδασκεν τον θείον λόγον.

Τα καλοκαίρια διοργάνωνε εκδρομές, τα Σαββατοκύριακα εις πολλά μέρη της Ελλάδος, με επισκέψεις εις Ι. Μονές και ιστορικές περιοχές της χώρας μας, συνδυάζων το τερπνόν μετά του ωφελίμου.

Το έτος 1975, μετά την συνταξιοδότησίν του, ίδρυσε τον Σύλλογον "Φίλοι του Αγίου Όρους" και παρέμεινε πρόεδρος αυτού μέχρι τέλους της ζωής του.

Προσέφερε το μεγαλύτερο πνευματικόν του έργον μέσω του Συλλόγου αυτού, συνεργαζόμενος με όλους σχεδόν τους πνευματικούς ανθρώπους της Πατραϊκής κοινωνίας.

Ολίγον πριν της μακαριστής του εκδημίας, διά της συμφώνου γνώμης της συζύγου του Διονυσίας εκάρη Μοναχός. Εις την πόλιν των Πατρών παραμένει η μνήμη του λαϊκού κ. Θωμά Τσονάκα, διότι με αυτήν την ιδιότητα προσέφερε το πλούσιον και πολυειδές πνευματικόν του έργο μεταξύ του οποίου και αρκετόν συγγραφικόν.

Κυκλοφορούν ήδη οκτώ βιβλία του τα οποία εξέδωσεν ο ίδιος, πλέον των δέκα δε υπάρχουν εισέτι ανέκδοτα, περί των οποίων γίνεται προσπάθεια εκ μέρους των τέκνων του διά την έκδοσίν των. Επίσης άφησε περίπου 200 μαγνητοφωνημένας ομιλίας διαφόρων θεμάτων, από τας κατ' οίκον κατηχήσεις και από την αίθουσαν του Συλλόγου "Φίλοι του Αγίου Όρους".

Η προς Κύριον πρεσβεία του μακαριστού π. Θωμά, ως και το πλήθος των ευχών του, ας συνοδεύουν όσους διατηρούν την μνήμην του και είχον την ευκαιρίαν της μετ' αυτού φιλίας. Είη η μνήμη του αιωνία. Αμήν.