Ο Όσιος Τελώνης και ο άγιος Άσωτος

Γεννηθήκαμε ορθόδοξοι χριστιανοί. Για πολλούς η πίστη μας υπήρξε οικογενειακό δεδομένο. Δεν μας έλειψε ποτέ η χριστιανική πνευματικότητα: νηστείες, λατρευτική ζωή, χριστιανικά αναγνώσματα, συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας. Οι γνωστοί και οι φίλοι μας μοιράζονται την ίδια πίστη με μας. Κι εμείς συγκαταλέγουμε τους εαυτούς μας στους "εντός Εκκλησίας"... Άραγε έχουμε σκεφτεί πως όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά τα διέθεταν και οι πολυστιγματισμένοι από τον Κύριο Φαρισαίοι; Διότι αν δεν το έχουμε σκεφτεί έχουμε χάσει πολλά από εκείνα που θα μπορούσε να μας διδάξει ο "όσιος τελώνης" (σελ. 13).

Μεγαλώσαμε πιστοί στις παραδόσεις μας. Κι οι παραδόσεις μας μάς ήθελαν να ακολουθούμε τα βήματα των προγόνων μας: να παραμένουμε εδραίοι στο όνομά τους, την περιουσία τους, την κληρονομιά τους. Μάθαμε ό,τι παραλάβαμε να το φυλάμε σαν τα μάτια μας, να το σεβόμαστε και να το αφήνουμε απείραχτο -να το διατηρούμε όπως διατηρούμε πράγματα στο ψυγείο ή το μουσείο. Έχουμε όμως άραγε σκεφτεί πως η συνήθειά μας να αφήνουμε το καθετί απείραχτο και κατεψυγμένο, μπορεί να είναι μια παγίδα αμετανοησίας, μια παγίδα που έχει τελικά καταψύξει και εμάς τους ίδιους; Διότι αν δεν το έχουμε σκεφτεί έχουμε πολλά να μάθουμε απο τον "άγιο άσωτο" (σελ. 43) και την αληθινή ματάνοια (σελ. 103).

Η πνευματικότητά μας έχει ρυθμούς σταθερούς: τακτικός εκκλησιασμός και εξομολόγηση, τήρηση των νηστειών κ.ο.κ. Κι όλα αυτά στο πλάι της "κανονικής" καθημερινής μας ζωής (δουλειά, σπίτι, ποικίλες βιωτικές μέριμνες, ρουτίνα...). Καλά όλα αυτά... Έχουμε όμως άραγε σκεφτεί πως το "θρησκευτικό" αυτό πλαίσιο ενδέχεται να μην είναι τίποτα άλλο από μια καλοφτιαγμένη συνταγή "θρησκευτικής" ευκολίας, που αργά αλλά επιτυχημένα μας νανουρίαει στον μακάριο ύπνο της επανάπαυσης και της αδιαφορίας; Διότι αν δεν το έχουμε σκεφτεί, τότε έχουμε πολλά να κερδίσουμε από την "κρυμμένη σοφία του σταυρού" (σελ. 135) και την ανάδειξη της γνήσιας χριστιανικής αγωγής (σελ. 73 και 167).

Με όλα αυτά, δεν θέλουμε να απαξιώσουμε τίποτα απ' όλα όσα παραλάβαμε ή απ' όσα ο Θεός θέλησε να είμαστε. Θέλουμε όμως να πούμε πως έχουμε όλοι μας ανάγκη από κάτι που να μας κάνει να βλέπουμε με μάτι άγρυπνο, συνείδηση γρηγορούσα και διάθεση αυτοκριτική, όλα όσα παραλάβαμε και όλα όσα ο Θεός ευδόκησε ή παραχώρησε να είμαστε. Και για τις Εκδόσεις Εν πλω αυτό το αφυπνιστικό "κάτι" είναι τα κείμενα των πνευματικών μας πατέρων. Έγνοια των Εκδόσεων Εν πλω είναι να εκδίδονται κείμενα που να υπενθυμίζουν πως το όνομα του "χριστιανού" κουβαλά ένα περιεχόμενο, που προϋποθέτει για τον καθένα μας μία δέσμευση: τη δέσμευση να φανερώνουμε αυτό το περιεχόμενο ολόφωτο στη ζωή μας. Χωρίς τέτοια κείμενα, κείμενα που ξαναπυρώνουν τη φλόγα μέσα μας, πολύ γρήγορα θα απολησμονήσουμε οριστικά αυτό που συνήθιζε ένας μεγάλος θεολόγος του προηγούμενου αιώνα να υπενθυμίζει ακούραστα: "ο Χριστός είπε 'Εγώ είμαι η αλήθεια' δεν είπε 'Εγώ είμαι η συνήθεια'".

Σ' αυτή μας την έγνοια βρήκαμε συνοδοιπόρο τον π. Μωυσή Αγιορείτη. Τη μοιραστήκαμε μαζί του κι εκείνος μας παραχώρησε έξι ακόμα κείμενά του.

Το πρώτο του βιβλίο στις εκδόσεις Εν πλω ("Η εύλαλη σιωπή") έτυχε πολύ θερμής υποδοχής από το αναγνωστικό μας κοινό. Είμαστε βέβαιοι πως και αυτό το δεύτερο βιβλίο του θα αγκαλιαστεί με την ίδια θέρμη από τους αναγνώστες, διότι περιέχει κείμενα το ίδιο όμορφα και εναργή, γραμμένα με την ίδια γλαφυρότητα και ανησυχία.

Οι Εκδότες