Η Αγάπη σείει την γη

Οι σεισμοί που πλήττουν κατά καιρούς και την Ελλάδα, είναι φυσικό να προκαλούν απορίες και συζητήσεις ως προς την προέλευσή τους. Είναι βέβαια επόμενο, οι υλιστές να μη δέχονται άλλη εξήγηση από την ηυξημένη σεισμογένεια κάποιων περιοχών. Αλλά και οι πιστοί χριστιανοί, ευρισκόμενοι σε μια διαβάθμιση πίστεως και γνώσεως και ανάλογα με τον επηρεασμό, που υφίστανται από όσα γραπτά διαβάζουν των διαφόρων σεισμολόγων, σχηματίζουν ασαφείς ή υλόφρονες θεωρίες.

Η Εκκλησία όμως έχει σαφή γνώση και διδασκαλία, που αντικατοπτρίζεται στα λειτουργικά κείμενά της, στους λόγους των Αγίων Πατέρων και στις Άγιες Γραφές. Αλλά παρά ταύτα αρκετά από τα όργανά της, κληρικοί και θεολόγοι, ενώ φυσικά δεν θεωρούν απόντα εντελώς, από τις πάσης φύσεως συμφορές και πειρασμούς ατόμων, ομάδων και λαών τον Θεόν, όμως αισθάνονται άνεση να δίνουν μια κάπως φιλελεύθερη ερμηνεία στα φαινόμενα αυτά. Η συνέπεια όμως των ποικίλων προσωπικών ερμηνειών που δεν αναγνωρίζουν σαν ποιητικόν αίτιο των "θεομηνιών" την αμαρτία, είναι φοβερά επιζήμια για το λαό μας, αφού δεν θεωρεί και τους σεισμούς σαν αφυπνιστικά μηνύματα του Θεού εξ αγάπης, κι επομένως δεν υπάρχει λόγος να στραφεί προς θεραπεία του κακού διά της μετανοίας.

Εξ αφορμής των τρομακτικών, αν μη και πρωτοφανών, σεισμών της Θεσσαλονίκης, όπως στη συνέχεια γράφω, με παρεκάλεσαν κάποιοι φίλοι Χριστιανοί να γράψω κάτι ως προς τους σεισμούς, αφού ήταν δεδομένο, ότι οι πολλοί διατελούσαν σε μια σύγχυση που επετείνετο και από τις φωνές της επιστήμης. Κι έτσι, μαζύ με τις εν θλίψει προσευχές μας υπέρ των σεισμοπλήκτων αδελφών, υπακούσαμε στις παρακλήσεις.

Το βιβλιαράκι αυτό, αμέθοδο και χωρίς θεολογικές ή επιστημονικές αξιώσεις, αποτελεί την έκφραση των πεποιθήσεων του συγγραφέως του, που, όπως φρονεί, θεμελιώνονται επάνω στη διδασκαλία και στην πράξη της Εκκλησίας.

Στα πλαίσια της θεόπνευστηε διδασκαλίας της Εκκλησίας, εκείνο που καταφατικά μεν ονομάζουμε παντοδυναμία και αγαθότητα του Θεού, υπεροχικά δε υπεραγαθότητα και υπερπαντοδυναμία, αποτελεί και το κυρίως κέντρο της μικρής αυτής πραγματείας.

Πράγματι, στηρίζουμε αποδεικτικά και συλλογιστικά τον ισχυρισμό, ότι ο Θεός ως παντοδύναμος μεν, ελέγχει μέχρι λεπτομερείας όχι απλώς μόνο το αστεράκι-γη, αλλά και όλα τα εκατομμύρια και τρισεκατομμύρια των ηλίων και γαλαξιών. Ως υπεράγαθος δε και πλήρης αναλοίωτης αγάπης, μιας ασύλληπτης αγάπης από τα γνωστικά μας όργανα, "αγκαλιάζει" ερωτικά ολόκληρη την νοερή και νοητή κτίση, όλους τους κόσμους της δημιουργίας του. Προ παντός όμως κενώνει την αγάπη του στον άνθρωπο, για τη σωτηρία του οποίου "έως άρτι εργάζεται".

Στο μικρό αυτό πόνημα υπογραμμίζεται επίσης, η αδιάλειπτη αγαπητική Πρόνοια του Θεού με τις άκτιστες ενέργειές του, έτσι, ώστε να βρισκόμαστε πάντοτε κάτω από την προστατευτική ομβρέλλα του Αγίου Πνεύματος, όπως αισθητά φανερώθηκε στον Άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ, συνομιλούντα με το μαθητή του Μοτοβίλωφ, και σ' άλλες περιπτώσεις.

Υπό τις σκέψεις, λοιπόν, αυτές, είναι αδύνατο να αποδώσουμε στην άλογη φύση τους τρομακτικούς σεισμούς της Θεσσαλονίκης, χωρίς να αμφισβητηθεί η κατευθύνουσα τα πάντα Θεία Πρόνοια, η παντοδυναμία και η άπειρη αγάπη του Θεού, κυρίως, προς τα Ορθόδοξα, πλην αμαρτωλά, παιδιά του.

Και οι σεισμοί, με όλες τις θλιβερές συνέπειές τους, δεν είναι τίποτε άλλο από αγάπη σε θλίβουσα παιδευτική μορφή, πάντως αγάπη και μάλιστα αγάπη Θεού, που στοργικά όσο και απαραίτητα μας βοηθάει να ξυπνήσουμε από το λήθαργο της αμαρτίας σε μετάνοια, σε αλλαγή νου, σκέψεων και πράξεων. Και είναι σαν να μας λέει: "έγειρε ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών και επιφαύσει σοι ο Χριστός" (Εφεσ. ε', 14). Γι' αυτό και δώσαμε για τίτλο του βιβλιαρίου "Η αγάπη σείει την γη". Όντως. Αν είχαμε αγάπη στην ψυχή μας, θα αισθανόμαστε και θα καταλαβαίναμε την παρουσία της αγάπης του Θεού. Αφού όμως δεν έχουμε, τουλάχιστο ας πιστέψουμε τη διδαχή της Εκκλησίας. Γιατί το αίτιο της αγνωσίας για τα θεία πράγματα, είναι η έλλειψη αγάπης.

Άγιον Όρος,
της Θείας Μεταμορφώσεως 1978,
Θεόκλητος Διονυσιάτης Μοναχός