Φως στο μυστήριο του πόνου

Ταλαιπωρείται, υποφέρει, βασανίζεται κάποτε πολύ ο άνθρωπος, καθώς πορεύεται στο σύσβατο και ανηφορικό μονοπάτι της ζωής του στον κόσμο αυτό. Με κλάματα έρχεται στη ζωή και με κλάματα τον συνοδεύουν, όσοι τον αγαπούν, κατά την έξοδό του από τη ζωή, "την κοιλάδα" αυτή "του κλαυθμώνος", όπως πετυχημένα την ονόμασαν (βλ. Ψαλ. πγ' [83] 7).

Όλοι, όλοι ανεξαιρέτων οι άνθρωποι έχουν δοκιμασθεί στη ζωή τους. Δεν υπάρχει κανείς που να μην τον άγγιξε ο πόνος. Αν υπήρχε κάποιος τέτοιος, αυτός ασφαλώς θα ήταν κάτι άλλο· δεν θα ήταν άνθρωπος. Η ανθρώπινη ζωή, η ζωή μας, είναι ζυμωμένη με τον πόνο. Όσες και αν είναι οι χαρές της, οι λύπες της είναι τελικά περισσότερες απ' τις χαρές. Ο πόνος τη σημαδεύει διαρκώς.

Γι' αυτό και ο άνθρωπος του πόνου, της πίστεως και της υπομονής, ο δίκαιος και πολύαθλος Ιώβ, ρωτάει βαθυστόχαστα:  "Ουχί πειρατήριόν εστι ο βίος ανθρώπου επί της γης;" (Ιώβ ζ' 1).

Χωρίς αμφιβολία η ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη είναι "πειρατήριον", τόπος δοκιμασιών και γεμάτη θλίψεις και πόνο.

Ο πόνος! Ο ακούραστος συνοδοιπόρος της ζωής!

Γιατί άραγε; Πώς εισήλθε στη ζωή μας ο πόνος; Έχει κάποια σκοπιμότητα; Πώς πρέπει να αντιμετωπισθεί; Και ποια είναι τελικά η λύση στο μεγάλο πρόβλημα, στο μυστήριο του πόνου;

Αυτά τα ερωτήματα θα μας απασχολήσουν στις σελίδες που ακολουθούν. Ορίζουν ένα δύσκολο θέμα που θα το μελετήσουμε με προσοχή, με οδηγό τον αιώνιο λόγο του Θεού και τη διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.

Μέσα στην έννοια του πόνου συμπεριλαμβάνουμε οτιδήποτε ταλαιπωρεί και πικραίνει τη ζωή μας: την ασθένεια, τη θλίψη, την αδικία, την κακουχία, τη φτώχεια και ανέχεια, τον πειρασμό, τον διωγμό, τον θάνατο, κάθε τι που θεωρείται κακό στη ζωή μας.