Αθωνικά Άνθη Τόμος ΣΤ'

Το βιβλίον αυτό έχει, βεβαίως, την ιστορίαν του. Δεχθείς την πρόσκληση της συντονίστριας κ. Αθηνάς Λιάπη, κοινωνιολόγου, να συμμετάσχω στο συμπόσιον μεταξύ αγιορειτών και θεολόγων, για την έκδοση του επιστημονικού περιοδικού "Νέα Κοινωνιολογία", εκάλεσα από την Έρημο του Άθωνος τρεις φίλους μου ησυχαστές με ανώτερη παιδεία και με πνευματικήν πείραν, για να εκθέσουμε τις θέσεις της Ορθοδοξίας επί του προβλήματος της κοινωνιολογίας.

Αφού συνεσκέφθημεν και αντηλλάξαμεν απόψεις, τελικά διατυπώσαμεν, εν διαλόγω, τα φρονήματά μας, που εξεδώθησαν στο συλλογικόν αυτό Περιοδικόν. Οι ερημίτες πριν αναχωρήσουν για τα ησυχαστήριά τους, παρεκλήθησαν φιλικώς ν' αναβάλουν για 2-3 ώρες για ν' ακούσω τις σοφές απόψεις των επί του εξής θέματος:

Τις ημέρες εκείνες είχα λάβει εξ Αθηνών φωτοτυπίες μερικών σελίδων από το νέον βιβλίον των θρησκευτικών της Γ' Λυκείου, που εδίδασκαν εμμέσως και απροσχηματίστως την πορνείαν στους μαθητές. Εδιάβασαν τις φωτοτυπίες, διεπίστωσαν τις ακόλαστες θέσεις και διέγνωσαν, ότι αποτελούν μεταγραφήν των νεορθοδόξων διδαχών του κ. Χρ. Γιανναρά.

Στην συνέχεια συζητήσαμε για τον κίνδυνον, που διατρέχει η Ελλάς να μεταβληθεί σε χώραν μουσουλμανική, από την θάλασσα των μεταναστών, τη συγκαταθέσει των ασχέτων, προς τις ελληνοχριστιανικές παραδόσεις ή και εχθρικώς διακειμένων, κυβερνητών της Ελλάδος.

Αποτέλεσμα της συζητήσεως αυτής ήταν η συγγραφή τριών άρθρων για το αιρετικόν βιβλίον και ενός άρθρου για τον άμεσον εθνικόν κίνδυνον, που εδημοσιεύθησαν στον "Ο. Τύπον". Το δε βιβλίον, όπως εξηγώ στη συνέχεια, είναι καρπός υποδείξεων των φίλων μου ησυχαστών, στους οποίους έκαμα υπακοήν και ο Θεός σώζοι την Ελλάδα.

Με το βιβλίον αυτό θέλησα να αποδείξω πόσον σφάλουν στις ερωτοκεντρικές απόψεις τους οι νεορθόδοξοι, αλλά και να προφυλάξω από τις εκμαυλιστικές θεωρίες τους, όχι μόνον τους μαθητές της Γ' Λυκείου, αλλά και τους Ορθοδόξους χριστιανούς πάσης ηλικίας, αφού οι νεονικολαϊτικές αιρετικές απόψεις των έχουν επηρεάσει μεγάλον αριθμόν  θεολόγων ακαδημαϊκών, που στερούνται της πνευματικής αισθήσεως προς διάκριση της αληθείας από την αίρεση.

Αντί λοιπόν άλλων επιχειρημάτων, χρησιμοποιώ την πνευματικήν παράδοση της Εκκλησίας, η οποία από τους Αποστολικούς χρόνους συνεχίζεται ενιαία, αδιακόπως και, κατά τον ορισμόν του αγίου Βικεντίου Λειρίνης, βεβαιούται με "ό,τι πάντοτε, πανταχού, υπό πάντων επιστεύθη".

Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγον επέλεξα κείμενα των μεγάλων θεολόγων και διδασκάλων της Εκκλησίας, από του 4ου αιώνος μέχρι σήμερα, όπως διά του ήθους των Αγίων, ανατρέπονται οι αμαρτωλές θεωρίες των νεορθοδόξων, που οδηγούν στην απώλειαν και στον πνευματικόν θάνατον.

Ελπίζω ότι, με την χάριν του Θεού, ότι θ' αποτελέσουν τον ανασταλτικόν παράγοντα διαφυλάξεως της χριστιανικής νεότητος, από τους κινδύνους ακολασίας, που, φευ!, διδάσκεται στις αίθουσες της εθνικής παιδείας.

Οφειλετικώς ευχαριστώ τον φίλον καθηγητήν κ. Γεώργιον Σπηλιώτην, που ανέλαβε την έκδοση και αυτού του βιβλίου, το οποίον θα τύχει αναλόγου επιμελείας, όπως και τα προηγούμενα, που αμιλλώνται στην φιλοκαλίαν τις πιο καλές εκδόσεις.

Άγιον Όρος
Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης